Lunar park
Blijf op de hoogte en volg Sara
12 Augustus 2015 | Kenia, Kilifi
Lunar Park
Na een relaxte zondag was het op maandag weer tijd voor wat actie. Vandaag nemen we de kinderen van het weeshuis mee naar een grote speeltuin/pretpark. Vorig jaar zijn we hier ook geweest en dit was een groot succes. Het was echter ook wel een dure grap dus ik ben blij dat ik het dit jaar samen met Antonella kan doen, dat scheelt toch weer de helft. De dag begint lekker, er is geen water in het huis van Cocky. Ze heeft dan altijd nog wel twee reserve tanks maar die staan niet aangesloten op de douche. Ik had de avond ervoor nog gedoucht dus ik dacht ik kan het wel een keertje overslaan.
Als ik aankom bij het weeshuis zijn de kinderen al door het dolle heen. Tegen half 9 vertrekken we met dit jaar een andere bus en ook andere buschauffeur. De reis verloopt weer soepel dus tegen 10 uur komen we aan bij Lunar Park. Ik ga opzoek naar de directeur (die mij gelukkig nog kent van vorig jaar) en samen met Antonella regelen we de betaling. De buschauffeur vraagt hoelaat hij terug moet zijn en de mama's dachten aan 16 uur. Vorig jaar heeft de bus vastgestaan in Mombasa (want die gaat ondertussen gewoon wat anders doen) en kwam die pas om18.15 uur ons ophalen. Dat vond ik toen helemaal niks want dan reden we in het donker. Dus ik zeg dat hij ons om 15 uur op moet halen, dat zal toch wel weer 16 uur worden dacht ik.
We hebben echt weer een topdag in het park en de kinderen vermaken zich prima. Het leukste vinden ze toch de botsauto's en de trampolines, misschien omdat ze daarbij zelf verantwoordelijk zijn? Iedereen heeft de grootste lol en tegen 14 uur is het tijd om te gaan eten. De mama's hebben vroeg in de ochtend pilau gemaakt (soort nasi), en samen met een banaan smaakt dat goed. Het duurt even voordat 45 kinderen eten hebben dus tegen de tijd dat ik aan de beurt ben zijn de eerste kinderen al lang klaar met eten. Maar dan gaat mijn telefoon, de buschauffeur, hij is er al bijna. Nou denk je dat ik eindelijk die Kenianen een beetje door heb en dat je met tijd afspraken altijd wat speling moet nemen, komt deze meneer netjes om 10 voor drie het terrein oprijden. Nou dan moet hij nu nog maar even wachten! De kinderen spelen nog wat terwijl wij de mama's helpen met het opruimen. De terugreis is lekker warm in de bus met een slapend kind tegen je aan en een op je schoot. Pfff ik zweet me echt een ongeluk!
Net na 5 uur komen we aan bij het weeshuis waar ik kort daarna weer vertrek. Zo'n dag is toch ook best inspannend. Morgen is de laatste dag van Antonella. Ik weet inmiddels dat dit gepaard gaat met tranen en moeilijk afscheid nemen dus ik blijf morgen even uit de buurt van het weeshuis en zeg haar vandaag al gedag. Ze vraagt me om nog eens een keer naar Verona te komen en dat vind ik er aardig van haar, misschien doe ik dat wel.
Nadat ik nog even heb ge-internet ga ik naar huis waar Cocky nog steeds aan het leren is. Ze heeft volgende week de laatste examens van haar opleiding en was vandaag vrij. Ze is ook verkouden geworden dus heeft ook een groot gedeelte van de dag geslapen. Ze is nooit verkouden zegt ze zelf dus ik hoop ook dat ze mij niet aansteekt, daar heb ik geen zin in op de laatste dagen! We eten een salade en hebben verder een rustige avond.
Op dinsdag heb ik om 8 uur afgesproken met Everlyne (je zegt gewoon eveline maar je schrijft het anders) bij de bushalte. Ze gaat met mij mee naar Mombasa om een pinnummer aan te vragen. Dit pinnummer kun je vergelijken met een sofinummer maar je krijgt het niet automatisch, het wordt gebruikt om belasting te betalen. Nou wil ik niet perse belasting betalen in Kenia maar ik heb het wel nodig om een stuk grond te kunnen kopen. Nu zit dat kopen van die grond er misschien niet direct in (het is toch allemaal wat duurder dan ik had gehoopt) maar stel dat ze in de komende maanden iets vinden, dan kan alles vast in gang worden gezet.
Ik heb het pinnummer al online aangevraagd maar omdat ik een buitenlander ben willen ze mijn paspoort zien. In de mail die ik heb ontvangen staat dat ik naar Nairobi moet om dit te doen maar ik gok erop dat dit vast ook wel in Mombasa kan. In de matatau (busje) naar Mombasa ruikt het heerlijk omdat iemand zijn verse vis bij zich heeft om daar te kunnen verkopen. Ook moet er een ernstig dikke man langs mij om de achterbank te bereiken en dat doet hij met zijn kont eerst, die kont duwt hij erg hard tegen mijn schouder waardoor er ook een bijzondere geur mijn kant op kwam, nou ja niet meer aan denken.
We zijn redelijk snel in Mombasa en moeten dan nog met een andere bus om bij het belasting gebouw aan te komen. Daar gaan we door een security-check en worden we verwezen naar de juiste afdeling. Op die afdeling zitten zo'n 20 mensen achter een computer aan drie lange tafels. Voor die tafels staan rijen banken met wachtende mensen. Everlyne vraagt of er een rij is, nee die is er niet. We gaan zitten en kijken het zo eerst eens even aan. Zodra iemand aanstalten maakt om op staan omdat hij klaar is springen er wachtende mensen op om zijn plek in te nemen. Ideaal systeem voor mij maar niet heus, er wordt namelijk geen rekening gehouden met hoelang iemand er al zit, het gaat er gewoon om wie het eerste is. Ik ben veel te eerlijk voor deze manier van werken maar ik ga toch op het puntje van mijn stoel zitten zodat ik snel op kan staan. Na een paar minuten krijg ik een por van Everlyne en loop ik snel naar de vrijgekomen plek. Ik laat de mevrouw achter de computer de email lezen. Vervolgens zegt ze, you need to go to Nairobi. Ik vraag haar of het echt niet hier kan maar ze zegt iets over paspoort check en dat dat alleen daar kan. Nou daar ben ik mooi klaar mee!
Teleurgesteld verlaten we het gebouw en gaan ergens een kopje thee drinken. Moeten we nog meer doen in Mombasa? Nee eigenlijk niet dus we gaan terug naar de plek waar de bussen richting Kilifi vertrekken. Op de terugweg hebben we een grote bus wat een stuk relaxter is dan een klein busje en ook dezelfde prijs. Het duurt alleen langer voordat ie vol is en ook daadwerkelijk gaat rijden. Maar goed, nu moet ik dus alsnog naar Nairobi. Dit betekent 10 uur in de nachtbus daar naar toe en de nacht erna weer 10 uur terug. Ik heb tijdens deze reis al aardig wat kilometers gemaakt en ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Maar ik wil dit wel graag geregeld hebben en ik heb er de laatste week dat ik hier ben wel tijd voor.
Als we terugkomen in Kilifi gaan we nog opzoek naar meneer Ossoro. Dit is een zakenman die mij zou moeten kunnen helpen bij de aanschaf van een stukje grond. Als het goed is weet hij al dat ik contact met hem ga opnemen en ik heb hoge verwachtingen van deze man. Hij schijnt dol te zijn op buitenlanders en heeft bijvoorbeeld ook Jane destijds geholpen toen zij een stuk grond kocht voor een project. Samen met Everlyne komen we aan bij zijn kantoor, we vragen naar hem maar de man achter de balie blijft maar vragen waarom we hem willen spreken. Ik leg het hem uit en hij zegt ja maar ik heb daar een collega zitten die je ook met alles kan helpen, nou dat is fijn maar ik wil graag meneer Ossoro spreken. De man legt uit dat Ossorro ziek is en in bed moeten blijven tot 15 september. Zo lang? Wat heeft ie dan maar dat krijgen we niet te horen. Nou dan gaan we toch maar even praten met de andere man maar dat loopt zoals ik al had verwacht. Hij heeft geen grond te koop in het gebied waar ik zoek maar hij gaat nog wat telefoontjes plegen en zoeken en dan mag ik hem vrijdag nog een keer bellen maar aan zijn non verbale communicatie kan ik al aflezen dat het niks gaat worden.
Pfff wat een kutdag! Niks lukt vandaag... Ik moet ook nog een engelse mevrouw bellen om met haar een afspraak te maken aangezien zij ook stukken grond bezit in de buurt van waar ik wil kopen maar waarschijnlijk vraagt ze daar ook de hoofdprijs voor. Ik besluit de mevrouw vandaag niet meer te bellen want het is geen succesvolle dag, beter bel ik haar morgen!
De rest van de dag doe ik het rustig aan en ga wat lezen thuis. 'S avonds komt Everlyne ook eten bij Cocky en bakken we pannenkoeken met appel en kaas, ze heeft zelfs stroop in huis! Lekker! Morgen ga ik een dagje spelen met de kinderen van het weeshuis en waarschijnlijk vertrek ik donderdagavond naar Nairobi, met Everlyne want alleen in die grote stad vind ik maar niks!
Na een relaxte zondag was het op maandag weer tijd voor wat actie. Vandaag nemen we de kinderen van het weeshuis mee naar een grote speeltuin/pretpark. Vorig jaar zijn we hier ook geweest en dit was een groot succes. Het was echter ook wel een dure grap dus ik ben blij dat ik het dit jaar samen met Antonella kan doen, dat scheelt toch weer de helft. De dag begint lekker, er is geen water in het huis van Cocky. Ze heeft dan altijd nog wel twee reserve tanks maar die staan niet aangesloten op de douche. Ik had de avond ervoor nog gedoucht dus ik dacht ik kan het wel een keertje overslaan.
Als ik aankom bij het weeshuis zijn de kinderen al door het dolle heen. Tegen half 9 vertrekken we met dit jaar een andere bus en ook andere buschauffeur. De reis verloopt weer soepel dus tegen 10 uur komen we aan bij Lunar Park. Ik ga opzoek naar de directeur (die mij gelukkig nog kent van vorig jaar) en samen met Antonella regelen we de betaling. De buschauffeur vraagt hoelaat hij terug moet zijn en de mama's dachten aan 16 uur. Vorig jaar heeft de bus vastgestaan in Mombasa (want die gaat ondertussen gewoon wat anders doen) en kwam die pas om18.15 uur ons ophalen. Dat vond ik toen helemaal niks want dan reden we in het donker. Dus ik zeg dat hij ons om 15 uur op moet halen, dat zal toch wel weer 16 uur worden dacht ik.
We hebben echt weer een topdag in het park en de kinderen vermaken zich prima. Het leukste vinden ze toch de botsauto's en de trampolines, misschien omdat ze daarbij zelf verantwoordelijk zijn? Iedereen heeft de grootste lol en tegen 14 uur is het tijd om te gaan eten. De mama's hebben vroeg in de ochtend pilau gemaakt (soort nasi), en samen met een banaan smaakt dat goed. Het duurt even voordat 45 kinderen eten hebben dus tegen de tijd dat ik aan de beurt ben zijn de eerste kinderen al lang klaar met eten. Maar dan gaat mijn telefoon, de buschauffeur, hij is er al bijna. Nou denk je dat ik eindelijk die Kenianen een beetje door heb en dat je met tijd afspraken altijd wat speling moet nemen, komt deze meneer netjes om 10 voor drie het terrein oprijden. Nou dan moet hij nu nog maar even wachten! De kinderen spelen nog wat terwijl wij de mama's helpen met het opruimen. De terugreis is lekker warm in de bus met een slapend kind tegen je aan en een op je schoot. Pfff ik zweet me echt een ongeluk!
Net na 5 uur komen we aan bij het weeshuis waar ik kort daarna weer vertrek. Zo'n dag is toch ook best inspannend. Morgen is de laatste dag van Antonella. Ik weet inmiddels dat dit gepaard gaat met tranen en moeilijk afscheid nemen dus ik blijf morgen even uit de buurt van het weeshuis en zeg haar vandaag al gedag. Ze vraagt me om nog eens een keer naar Verona te komen en dat vind ik er aardig van haar, misschien doe ik dat wel.
Nadat ik nog even heb ge-internet ga ik naar huis waar Cocky nog steeds aan het leren is. Ze heeft volgende week de laatste examens van haar opleiding en was vandaag vrij. Ze is ook verkouden geworden dus heeft ook een groot gedeelte van de dag geslapen. Ze is nooit verkouden zegt ze zelf dus ik hoop ook dat ze mij niet aansteekt, daar heb ik geen zin in op de laatste dagen! We eten een salade en hebben verder een rustige avond.
Op dinsdag heb ik om 8 uur afgesproken met Everlyne (je zegt gewoon eveline maar je schrijft het anders) bij de bushalte. Ze gaat met mij mee naar Mombasa om een pinnummer aan te vragen. Dit pinnummer kun je vergelijken met een sofinummer maar je krijgt het niet automatisch, het wordt gebruikt om belasting te betalen. Nou wil ik niet perse belasting betalen in Kenia maar ik heb het wel nodig om een stuk grond te kunnen kopen. Nu zit dat kopen van die grond er misschien niet direct in (het is toch allemaal wat duurder dan ik had gehoopt) maar stel dat ze in de komende maanden iets vinden, dan kan alles vast in gang worden gezet.
Ik heb het pinnummer al online aangevraagd maar omdat ik een buitenlander ben willen ze mijn paspoort zien. In de mail die ik heb ontvangen staat dat ik naar Nairobi moet om dit te doen maar ik gok erop dat dit vast ook wel in Mombasa kan. In de matatau (busje) naar Mombasa ruikt het heerlijk omdat iemand zijn verse vis bij zich heeft om daar te kunnen verkopen. Ook moet er een ernstig dikke man langs mij om de achterbank te bereiken en dat doet hij met zijn kont eerst, die kont duwt hij erg hard tegen mijn schouder waardoor er ook een bijzondere geur mijn kant op kwam, nou ja niet meer aan denken.
We zijn redelijk snel in Mombasa en moeten dan nog met een andere bus om bij het belasting gebouw aan te komen. Daar gaan we door een security-check en worden we verwezen naar de juiste afdeling. Op die afdeling zitten zo'n 20 mensen achter een computer aan drie lange tafels. Voor die tafels staan rijen banken met wachtende mensen. Everlyne vraagt of er een rij is, nee die is er niet. We gaan zitten en kijken het zo eerst eens even aan. Zodra iemand aanstalten maakt om op staan omdat hij klaar is springen er wachtende mensen op om zijn plek in te nemen. Ideaal systeem voor mij maar niet heus, er wordt namelijk geen rekening gehouden met hoelang iemand er al zit, het gaat er gewoon om wie het eerste is. Ik ben veel te eerlijk voor deze manier van werken maar ik ga toch op het puntje van mijn stoel zitten zodat ik snel op kan staan. Na een paar minuten krijg ik een por van Everlyne en loop ik snel naar de vrijgekomen plek. Ik laat de mevrouw achter de computer de email lezen. Vervolgens zegt ze, you need to go to Nairobi. Ik vraag haar of het echt niet hier kan maar ze zegt iets over paspoort check en dat dat alleen daar kan. Nou daar ben ik mooi klaar mee!
Teleurgesteld verlaten we het gebouw en gaan ergens een kopje thee drinken. Moeten we nog meer doen in Mombasa? Nee eigenlijk niet dus we gaan terug naar de plek waar de bussen richting Kilifi vertrekken. Op de terugweg hebben we een grote bus wat een stuk relaxter is dan een klein busje en ook dezelfde prijs. Het duurt alleen langer voordat ie vol is en ook daadwerkelijk gaat rijden. Maar goed, nu moet ik dus alsnog naar Nairobi. Dit betekent 10 uur in de nachtbus daar naar toe en de nacht erna weer 10 uur terug. Ik heb tijdens deze reis al aardig wat kilometers gemaakt en ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Maar ik wil dit wel graag geregeld hebben en ik heb er de laatste week dat ik hier ben wel tijd voor.
Als we terugkomen in Kilifi gaan we nog opzoek naar meneer Ossoro. Dit is een zakenman die mij zou moeten kunnen helpen bij de aanschaf van een stukje grond. Als het goed is weet hij al dat ik contact met hem ga opnemen en ik heb hoge verwachtingen van deze man. Hij schijnt dol te zijn op buitenlanders en heeft bijvoorbeeld ook Jane destijds geholpen toen zij een stuk grond kocht voor een project. Samen met Everlyne komen we aan bij zijn kantoor, we vragen naar hem maar de man achter de balie blijft maar vragen waarom we hem willen spreken. Ik leg het hem uit en hij zegt ja maar ik heb daar een collega zitten die je ook met alles kan helpen, nou dat is fijn maar ik wil graag meneer Ossoro spreken. De man legt uit dat Ossorro ziek is en in bed moeten blijven tot 15 september. Zo lang? Wat heeft ie dan maar dat krijgen we niet te horen. Nou dan gaan we toch maar even praten met de andere man maar dat loopt zoals ik al had verwacht. Hij heeft geen grond te koop in het gebied waar ik zoek maar hij gaat nog wat telefoontjes plegen en zoeken en dan mag ik hem vrijdag nog een keer bellen maar aan zijn non verbale communicatie kan ik al aflezen dat het niks gaat worden.
Pfff wat een kutdag! Niks lukt vandaag... Ik moet ook nog een engelse mevrouw bellen om met haar een afspraak te maken aangezien zij ook stukken grond bezit in de buurt van waar ik wil kopen maar waarschijnlijk vraagt ze daar ook de hoofdprijs voor. Ik besluit de mevrouw vandaag niet meer te bellen want het is geen succesvolle dag, beter bel ik haar morgen!
De rest van de dag doe ik het rustig aan en ga wat lezen thuis. 'S avonds komt Everlyne ook eten bij Cocky en bakken we pannenkoeken met appel en kaas, ze heeft zelfs stroop in huis! Lekker! Morgen ga ik een dagje spelen met de kinderen van het weeshuis en waarschijnlijk vertrek ik donderdagavond naar Nairobi, met Everlyne want alleen in die grote stad vind ik maar niks!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
