Dag twee

Dag twee!

Uitgeslapen tot 7 uur. Dat is een mooie tijd om op te staan voor onze tweede dag in Kenia. Na het ochtendritueel vertrekken we weer op beide onze eigen motor naar de school. Deze keer houden we het droog en aangekomen bij de school komen er al iets minder kinderen aangerend. Ze roepen wel allemaal nog steeds mijn naam dus daar moeten we nog aan werken dat ze ook Maarten gaan roepen. De schooldag verloopt eigenlijk heel normaal waarin we een aantal spelletjes doen met de kinderen in de pauze, snoepjes uitdelen en Maarten probeert video opnames te maken wat erg lastig is. Zodra de kinderen de camera zien zijn ze afgeleid dus hij zet hem af en toe stiekem in de vensterbank. Ook maakt hij foto's die toch wel veel mooier zijn dat die van mij... Misschien toch maar eens een goeie camera gaan kopen en iets van een cursus doen.

In de middag gaan we naar het centrum van Kilifi om voor het eerst deze vakantie gebruik te gaan maken van de wifi. Echt weer schandalig hoe blij je daar van kan worden. Maar even contact met thuis is altijd goed. Na de lunch gaan we terug naar de school voor het middagprogramma wat eigenlijk precies zo loopt als het ochtend programma. Ik klets wat met madam Alice over het enige nieuws waar ze in Kenia over kunnen praten. Het bezoek van Obama. Die komt dit weekend naar Kenia en omdat zijn vader Keniaans is voelt dat voor de Kenianen als thuiskomen. Heel Nairobi ligt plat, alle straten zijn afgesloten en ze hebben er zelfs een nationale feestdag van gemaakt.
Ze vindt het maar niks dat hij komt. Hij is anti-christ en heeft recent natuurlijk het homohuwelijk goedgekeurd. Als ik haar vertel dat Nederland het eerste land is geweest waar homo's kunnen trouwen (toch???) antwoordt ze dat god ons niet zo heeft gemaakt.

Als de school is afgelopen gaan we nog kijken bij een stukje grond. Het is een mooi stuk grond maar weer alleen te koop zonde papieren. Volgens de juffen gaat de overheid de mensen de papieren straks gewoon geven maar a geloof ik daar niks van en b wil ik dat risico niet nemen. De juffen lijken teleurgesteld en ik vind het ook lastig want waar vind ik een stukje grond wat en betaalbaar is en waar wel de juiste papieren bij zitten.

De juffen brengen ons terug naar bekend gebied en we nemen afscheid. Maarten en ik lopen naar Mwangaza (het weeshuis) want daar waren we nog niet geweest. Daar aangekomen worden we zoals altijd erg hartelijk ontvangen. De kinderen herkennen mij nog (niet zo gek ik was er drie maanden geleden nog....) en ook de mama's en de directeur lijken blij om mij te zien. Maarten krijgt een rondleiding terwijl ondertussen steeds meer kinderen thuiskomen van school en ons komen begroeten. Ik ga ergens zitten en heb op een gegeven moment wel 10 kinderen om mij heen die aan mij zitten te plukken, ze leunen half op mijn schoot, zitten aan mijn armen en een stuk of drie zijn mijn haar aan t restylen/invlechten/aaien. Maarten moet er om lachen omdat al die kinderen zo aan me hangen. Ik zeg pas maar op want zodra je gaat zitten komen ze bij jou ook! En dat klopt ze gaan ook aan hem hangen maar nog wel iets minder. Al heeft hij voor we weggaan bij mwangaza ook een andere kapsel!

Tegen 6 uur moeten de kinderen gaan wassen en gaan wij weer richting mijn favoriete restaurant. Terwijl we weglopen en opzoek zijn naar een motor zegt Maarten dat hij nu wel snapt dat ik zeg dat ik vaak heel moe ben ik Kenia. Al die kinderen heel de dag die aan je hangen en met je willen spelen. Super leuk maar ook doodvermoeiend!
Ik heb Everlyne ook uitgenodigd voor het eten. Everlyne werkt voor Cocky die ook de vrijwilligersorganisatie Keniaxperience heeft. Deze organisatie begeleid mensen die hier vrijwilligers werk willen komen doen naar een project maar eigenlijk in alles. Helaas komen er door de situatie in Kenia bijna geen vrijwilligers naar dit land. Zowel de Amerikanen als de Britten hebben zelfs een negatief reisadvies. Hierdoor kan Everlyne niet de uren maken die ze hiervoor maakte en sinds mei werkt ze ook een beetje voor mij. Ik vraag haar dingen om voor mij uit te zoeken (als ik in Nederland ben) en of ze met mij mee gaat of afspraken voor mij maakt als ik hier ben. Everlyne is mijn leeftijd en Keniaanse maar door een jarenlange samenwerking met Cocky ook wel een beetje 'ver-nederlandst' wat betreft op tijd komen, snel ter zake komen en enige sarcasme af en toe. Ze heeft samen met de juffen ook een aantal stukken grond bekeken maar ook dit zijn allemaal stukken land zonder papieren. Ze is bij een real estate office geweest die zegt wel wat officieel land te koop hebben maar dit is misschien te ver van de huidige school (voor die kleintjes te ver lopen). We spreken af om hier toch dinsdag langs te gaan, wie weet wat ze hebben en wat ze mij nog kunnen vertellen. Ook verteld ze mij dat de regels zijn veranderd en dat buitenlanders helemaal geen grond meer kunnen kopen en ook niet kunnen leasen (je kon als buitenlander land leasen voor 99 jaar). Je moet het nu samen met een Keniaan doen volgens haar.

Na het eten lopen we terug naar het huis van Cocky en Maarten is echt doodversleten! Ik ook hoor maar toch net iets minder, voor mij zijn gelukkig niet alle indrukken nieuw... We liggen voor 10 uur bed, morgen weer een nieuwe dag!