T-shirts

T-shirts.

En zo is het alweer vrijdag, de laatste dag van deze werkweek. Vandaag gaan we de t-shirts uitdelen. Ik heb van de eigenaar van het merk nultien (010 isn't just a code) 50 shirts gekregen met sara's kindergarten erop. Super lief natuurlijk! Ik was naar hem toegegaan om te vragen of hij mij kon helpen aan shirts tegen inkoopprijs of zoiets maar ik heb ze gewoon gekregen.

De shirts passen in een albert heyn tas maar toch stel ik voor dat we vandaag met een tuktuk gaan in plaats van de motor. Ik heb al snel spijt van die keuze, een tuktuk hobbelt en trilt namelijk aan alle kanten, stinkt en is ook vaak niet gemaakt voor mensen langer dan 1 meter 70. Zeker het laatste stuk waar de weg slechter is baal ik er van dat ik geen sportbeha aan heb maar we komen er wel. Ik spreek met de juffen af dat we na de ochtend pauze de shirts uitdelen en dat ik foto's wil maken met alle klassen. Zelf heb ik ook een nultien shirt aan maar ik heb er geen voor de juffen. Dat is niet zo aardig bedenk ik mij nu, ik had er hiervoor nog niet echt over nagedacht. Tijdens de lessen komen de twee voor mij bekende kledingverkopers langs. Een man en een vrouw die beide een grote tas mee dragen vol met tweedehands kleding. Meestal bekijken de juffen de kleding en kopen ze soms wat. Toen ik in mei hier was kwamen ze ook langs precies op de dag dat ik al die kinderkleding bij me had. Dat vond ik toen erg vervelend want ik pikte op die manier eigenlijk hun business in en die mensen willen ook alleen maar een boterham verdienen. Deze keer kwamen ze dus weer op de dag dat ik kleding bij me had maar gelukkig niet zo veel. Om half 11 komen de kinderen naar buiten voor de pauze maar ze mogen de shirtjes pas na de pap, anders zit gelijk alles er weer onder! Om 11 uur laten de juffen de kinderen zich opstellen in 4 rijen, vooraan babyclass, dan kg1, kg2 en kg3. De kinderen zijn exited en zijn helemaal blij met het nieuwe shirt als de juffen het uitdelen. Ze moeten het zelf aan doen en dat gaat bij de meeste goed behalve bij babyclass hebben de kinderen wat hulp nodig. Een meisje uit kg1 trekt het shirt achterstevoren aan, als de andere kinderen dat zien lachen ze haar uit en moet ze huilen. Kinderen zijn soms zo hard.

Met de nieuwe shirts maakt Maarten groepsfoto's elke klas apart en dat gaat goed. De kinderen luisteren en doen geduldig wat er aan ze gevraagd wordt. Als laatste maken we een foto met de hele groep. Dan heb ik nog bedacht dat ik de kinderen in formatie op de foto wil hebben en dat ze '010' vormen. Dus klas voor klas probeer ik ze samen met madam Ancilla neer te zetten. Wonder boven wonder lukt het ook nog! Had ik dan weer iet verwacht!
Iets na 12 uur zijn we klaar en gaan de kinderen naar huis. Op vrijdag is er 's middags geen les meer en veel van de kinderen bedanken mij nogmaals voor het shirt. En dan niet in opdracht van de juf en in koor maar echt persoonlijk. Ze zijn er echt trots op! Ze lopen nu door de wijk in de shirts, ik hoop dat dit weer nieuwe leerlingen op gaat leveren!

Ik had verwacht dat 1 van de juffen ons wel zou uitnodigen voor de lunch maar dat doen ze niet. Dat geeft ons een vrije middag! Dus we gaan eerst naar restaurant Baroness waar wifi beschikbaar is. Daar eten en drinken we wat en zitten we stilzwijgend (druk met onze telefoon) tegenover elkaar. Om 14 uur zijn ze wel klaar, wat gaan we nu doen? We moeten om 15.45 uur bij Carel zijn, hij heeft ons uitgenodigd om even mee te gaan naar een Engelsman waar hij altijd gaat snookeren. Hij zegt dat deze man mij kan helpen met informatie over het kopen van grond. We besluiten om even terug te gaan naar het huis van Cocky om daar even op bed te gaan liggen en een boekje te lezen. Normaal ga ik niet zo snel (vroeg in mijn reis) al wat tijd voor mijzelf kiezen maar ik had het wel even nodig. Voor Maarten is natuurlijk alles nieuw en al die indrukken moeten voor hem ook wel heel vermoeiend zijn.

Na iets meer dan een uurtje relaxen gaan we weer op pad naar Carel. We laten ons afzetten door twee motoren en Peter en Els zijn ook pas net terug. Ze zijn naar Takaungu geweest, hier support Els met haar school een aantal projecten en kent ze veel mensen. Carel zegt ons dat we zo met zijn allen naar de engelse buurman kunnen en dat na ons gesprek Els en ik bij Mieke worden verwacht. Mieke is een oudere vrouw die een paar huizen verderop woont en waar Els in het verleden ook wel eens heeft gelogeerd. Ik ken Mieke alleen van twee etentjes maar ben meer ontdaan van het feit dat Carel de mannen en vrouwen heeft gescheiden in zijn plan. Peter en Maarten moeten namelijk mee snookeren! Ik vraag aan Carel of ik dan met Els en Mieke recepten uit moet wisselen maar hij ziet geen kwaad in zijn voorstel.

De Engelsman (Brian nogwat) heeft een kamer ingericht met bar en grote snookertafel. We krijgen geen drankje terwijl we aan de bar praten over mijn plannen en vragen. Ik word inderdaad wel iets wijzer van deze man en na een half uur vind ik het mooi geweest en nemen we afscheid. Maarten bedankt voor de uitnodiging voor het snookeren maar kiest er toch voor om Carel zijn gescheiden uitje te verstoren en met Els en mij mee te gaan! We lopen naar het strand want daar is Maarten nog niet geweest en we lopen met onze voeten door het warme water van de Indische oceaan. Bij Mieke aangekomen krijgen we wijn, toastjes met tonijn en een volle schaal oesters die ze met knoflook in de oven had gedaan (nou ja, laten doen). Mieke woont al 40 jaar in Kenia en het is best een aardige vrouw. We blijven maar een uurtje want we worden alweer terug bij Carel verwacht. Daar komt ook Cocky naar toe en we genieten van een veel te royale maaltijd. Na krijgen we eerst druiven, dan ijs en dan ook nog appeltaart. Bij die appeltaart neem ik een kop koffie en dat had ik niet moeten doen. Half 11 komen we thuis en gaan we bijna gelijk naar bed. Ik kan alleen niet in slaap komen en zie het in ieder geval nog 1 uur worden. Om 5.45 uur staat de wekker alweer want we gaan zaterdag met Cocky mee naar een event van Moving the Goalpost in een dorp een uur verder op.